Hannelore van Balkom tast in haar werk behoedzaam de grenzen van het lichaam af. Ze vervaagt, verdraaid, keert om, giet af of digitaliseerd de werkelijkheid en zoekt hierin een balans tussen herkenning en vervreemding. Ze is tevreden met een werk als het zowel over een verlangen naar tederheid als over een lichamelijk onbehagen kan gaan. In haar laatste werken zoekt ze de vergelijkingen tussen het menselijk lichaam en de buitenwereld. De riolen die onder een stad kronkelen in vergelijking met een darmstelsel. Door het opzoeken van deze gelijkenissen ontstaat er een tussenruimte waarin de grenzen van binnen- en buitenwereld, en het persoonlijke en collectieve vervagen.