Bervanpaarden houdt zijn opties open, zonder zich te beperken tot een bepaald stilistisch idioom of een karakteristieke manier van schilderen. Deze schilderachtige manier van werken kan omschreven worden als een noch/noch houding; niet figuratief, niet abstract. Eigenlijk beiden maar geen van beiden tegelijk (nog/nog ipv noch/noch?)
Hij richt zich puur op de materie, het bloed en het vlees van de schilderkunst. Zijn werken zijn vooral beschouwend, ze wentelen zich in de kunstige materie als middel tot introspectie die zich uiten in twijfeling en aarzeling.
Alle werken van Bervanpaarden lijken een onophoudelijk experiment in het weigeren om een vast systeem te hanteren of een afgebakende identiteit aan te nemen. Het is heel erg duidelijk dat hij zich liet inspireren door zijn leermeester en groot voorbeeld Paul Vandekerckhove, eveneens uit Kortrijk.
De schilderkunst is volgens hem een materieel domein, een specifieke geschiedenis als belichaming en projectie van een innerlijke zelf. Ondanks de ruwe onbewerkte materialiteit van schilderen, ondanks de verfijning werd niet ingeboet op de vitaliteit. Een meester in het ‘laten zijn’ wat het is, een volwassen kind.
Hij draagt zeer veel bij aan het modernistische ethos van de schilderkunst.
Is hij besluitvaardig besluiteloos of juist besluiteloos besluitvaardig?