Jelle Annie Michiels, 1981, vormt haar tactiele beelden door het stapelen en assembleren van vindmateriaal.
Met oog voor kleur, contrast en materialiteit bouwt ze vuurtorens, veilige havens waar ze kan thuiskomen . Taal en synchroniciteit spelen daarin een grote rol.
Ze confronteert de kijker met haar kwetsbaarheid en gaat daarbij geen taboe uit de weg. Trauma’s worden op ironische wijze verwerkt, feminisme krijgt een roze jas.
Tekst door Ilse Verschaeve