Luc Le Loup

Color is beautiful
Kleur als rode draad
Ik liep grafische school (1968-1977), waarbij creatief zijn gestimuleerd werd. Via grafische ontwerpen, met technieken, collages, kleurschakeringen, originele tekeningen...Door mijn beroep als colorist is mijn inspiratie verder gegroeid om iets persoonlijks te doen met kleur.

Mijn liefde en gevoel voor kleur in ‘t algemeen is er al van jongs af. Jaren zat er iets te broeden en er was een zekere drang tot creatie aanwezig. Er was een streven naar een eigen techniek.

Experimenten
Vooreerst experimenteerde ik lang met ecoline, oostindische inkt, textielinkt, kaligrafische en andere inkten. Uiteindelijk werk ik met industriële drukinkt en diverse papiersoorten. Bovendien is er nog een raadselachtige factor - gecombineerd met vloeistoffen - die het eindresultaat een unieke en definitieve wending geeft.
Abstract - surrealistisch - gevoel en inspiratie
De werken zijn qua vormentaal enerzijds puur abstract, anderzijds komt er wel eens een duidelijk beeld naar voor, weliswaar wat ongecultiveerd, ietwat atmosferisch. Mijn intuïtie leidt mij als het ware iets apart te schilderen. Vertrekkend van een bepaald idee, maar meestal overvloeiend naar een soort buikgevoel kan het gebeuren dat ik tijdens de creatie van mijn werk plots een andere kijk krijg en het kunstwerk een andere wending geef. Iets gevoelsmatig.
Dit is kiezen voor vrijheid en zonder regels, gaan voor spontaniteit, fantasie, vreugde van een soort spel met kleur, vorm en uitstraling. Alle externe visuele werkelijkheid is vervlogen.
Ik werk graag met kleurcontrasten, een werveling, gevecht van kleur waarbij weerkaatsing en absorptie deel uitmaken. Kleurstroken, uitvloeiingen, ineen vloeiingen, strepen die tegen elkaar opboksen, abstracte samenballingen van inkten. Nat in nat wat het kleureffect soms troebel maakt - mysterieus. Een aquarel invloed is merkbaar en een zekere onrust, een woelwater van coloriet. Het geheel doet allicht denken aan een vorm van action painting. Bijgevolg geen wonder dat kunstenaars zoals Jackson Pollock en Gerhard Richter in mijn geest rondspoken