Marjo gelooft dat haar kunst een spirituele connectie tot uiting brengt, dat kleuren een symbolische kracht hebben en dat het schilderproces instinctief en ongeremd moet zijn, net zoals de onderwerpen die ze schildert.

Natuur is de voornaamste bron van inspiratie voor de kunstenares, maar ze geeft toe dat vooral paarden een bijzondere fascinatie bij haar oproepen. Marjo vertelt: “Mijn passie voor paarden kreeg ik van mijn mama, die me reeds op een paard zette, nog voor ik kon lopen.”, vervolgens gaat ze verder “één van de redenen waarom ik schilder is om alle onbegrepen paarden die ik in mijn carrière als dierenarts tegen kom, een plaats te geven. Een andere reden is omdat schilderen voor mij is als communiceren met mijn grootvader. Nog steeds heb ik het gevoel dat hij over mijn schouder mee kijkt, ook al is hij niet meer fysiek aanwezig. Mijn doel is het schilderen van een emotie, een gevoel, een connectie of een sfeer.”.

Marjo schildert de vrijheid die paarden geven in haar aquarel techniek, die heel beweeglijk en natuurlijk van aard is, terwijl ze de structuur en de kleur van haar canvas uitspaart als lichtpunten in haar werk. De artieste aanvaardt het continue toeval en de willekeur van vloeiend water als haar assistent. Het is in deze aard van het proces dat de poëzie van willekeurigheid en vrijheid ontstaat.