Leçons de Choses
cast: iron wire, cheese, a fish, marble, duct tape, a cactus, soap and some others

Naïviteit en de triomf van de wil

Het tijdperk waarin de mens versmelt met zijn eigen technologie zit er volgens wetenschappers aan te komen. En dat is ‘onontkoombaar’ en ‘wenselijk’. Ze vertellen ons maar zelden voor wie dat gesleutel bedoeld is. Ze zijn druk bezig menselijke beperkingen, zelfs de sterfelijkheid, te overwinnen. De technologie is ondertussen een heilsleer, gebaseerd op de verblinde, aanname dattechnologische oplossingen dé oplossing zijn. Tot en met het transhumanisme dat voor de feilbare mens weinig plaats reserveert.

Maar wat heb je eigenlijk aan al die zogenaamde perfectie? Waar komt dat vandaan, en van wie zijn die schablonen van waaruit de vooruitgang, als seriewerk, gefabriceerd wordt? Vreemd genoeg is dat naïeve optimisme over technologie iets uit het verleden. Dat hebben we eigenlijk al eens gehad. In tijden van ‘global warming’ doet het zelfs nostalgisch en anachronistisch aan.*

Bricolage

Ik maak kleine constructies, onstabiele installaties zo je wil, met gevonden voorwerpen. Stapelingen. Altijd op het punt om in te storten. Lijm, touw, tape en tegengewichten verbinden alles, houden de dingen heel tijdelijk recht. Soms gooi ik ook wat metalen onderdelen of een tennisbal in de scenes om aan de breekbaarheid ook wat geweld toe te voegen. Latente mobililiteit.

Sommige constructies doen vaag aan iets herinneren: een raket lanceerder? waspoeder als sterrenstof ? antennes? een harnas misschien, zeep en stenen. Véél stenen ……… Als een laatste opstoot van het stenen tijdperk? Die constructies fotografeer ik. En soms herfotografeer ik de prints om de beelden aan te tasten. Zo worden er printdots zichtbaar. Kleuren verschuiven, kaders worden scheef. Het onstabiele karakter van de stapelingen wordt zo doorgetrokken in de foto’s zelf.

Met spuug en paktouw

De geschiedenis werkt cyclisch en niets veroudert sneller dan nieuwe technologie. Ondertussen ………. was je de grimmel van je voeten, je baard groeit onweerstaanbaar, draden proberen alles samen te houden (of te scheiden) Je eet nu en dan je kaas en hou je ook je wafel. Slakken surfen langzaam naar hun bestemmingen.

Nauwkeurig prutsen

Tegenover de projecties van een stralende perfecte toekomst wil ik de falende, de zoekende en struikelende mens zetten. De prutser bij wie alles met spuug en paktouw aan elkaar schijnt te hangen.

Wij allen dus, ook díegenen die zichzelf zien als de rentmeesters van de toekomst.

Het werk combineert radicaliteit met lucide humor. Ik geef uitdrukking aan de eigen onzekerheden, maar reflecteer daarmee tegelijkertijd over de onvatbare ‘grondstromen’ die onze samenleving vandaag de dag vormgeven.

WV 7/11/2019

+ een extreem pretentieuze titel. Alsof ik die maat ken. Maar ook de ‘vriend’ der dingen. Vriend van de brol eigenlijk.

*To be a Machine, Marc O’ Connell, 2017 Granta Publishers