çois Veldeman tekent, schildert en knutselt niet om de grenzen van de kunst te verleggen. Evenmin ontstaat het werk vanuit een filosofische benadering over wat hedendaagse kunst hoort te zijn.
Qua vorm noch qua inhoud is zij het gevolg van een zorgvuldig afgewogen concept.
Integendeel.
In zijn werk reageert hij op beelden en verhalen die toevallig zijn pad kruisen en vervolgens, zonder voorbehoud, een volgend leven leiden op papier (G), op doek (D) of op novilon (N).
Deze imaginaties kunnen snippers actualiteit zijn, reisherinneringen of de sleur van de dag. Aanleiding kan ook ontmoediging zijn door fysieke belasting of psychisch gedonder.
Er is die aandrang, soms zuivere goesting maar vaak gewoon slechts discipline die hem naar zijn werkplaats stuwt: een tochtige garage, ijskoud in de winter, snikheet tijdens de opwarming en vochtig kil daar tussenin. Het is een aparte wereld met grazende naaktslakken en pissebedden op de groene weiden onder een lekkend dak. Tientallen idolen, in het gelid tussen fossielen, mineralen en allerlei nuttige troep bevolken kasten en schappen en vormen een speeltuin voor klossende spinnen.
Çois Veldeman schildert niet met de hoop om aan de verwachtingen van een publiek tegemoet te komen. Hij bekommert zich niet om pure esthetiek en maakt geen commerciële afwegingen. Een luxe eigenlijk maar tegelijk ook wel een opgave. Zelf voelt hij het aan als een talent dat extra mogelijkheden biedt maar hem met evenveel gemak met een niet helemaal af te lossen schuld opzadelt.
Zoiets als een erfzonde, wat dat verder ook moge zijn.