Deborah Nyst

Ik ben Deborah Nyst (2-4-1981) ook actief als leerkracht in het deeltijds kunstonderwijs. Ik tekende en schilderde de afgelopen 10 jaar voornamelijk huiselijke taferelen en portretten. Nog steeds neem ik daarin opdrachten aan. Maar steeds met de voorwaarde dat ik hierin mijn authenticiteit mag behouden. Je weet als opdrachtgever dus nooit helemaal wat je kunt verwachten. Wel is zeker dat ik het fragile medium Aquarel zal gebruiken om de kracht en de kwetsbaarheid van de geportreteerde naar voor te brengen.
Op 1 februari 2023 stierf mijn 14-jarige dochter Manon aan kanker. In 2024 werd de strijd en het verlies van mijn dochter onverbloemd geuit in mijn werk. De kwetsbaarheid van het bestaan en het zoeken naar verbinding vind je terug in de portretten en taferelen maar evengoed in mijn landschappen. Na het overlijden maakte ik, op aanraden van mijn kinesist, troostwandelingen. Deze inspireerde mij, de wereld leek vol boodschappen te zitten. Alles stond heel scherp. Mijn blik naar buiten was er één vol verwondering. Echter werd mijn elan van landschappen schilderen verbroken.
In september werd ik genoodzaakt terug te gaan lesgeven na een lange periode van afwezigheid als gevolg van mijn verlies. Dit zorgde voor een verstoring in mijn werkritme.
Maar half december was de innerlijke onrust niet meer te houden. Schilderen, heb ik ontdekt, geeft me een gevoel van zingeving. En de honger naar zingeving, na mijn groot verlies, kan ik niet meer te lang onderdrukken. Dus kwam ik weer op gang. Of ... het was eerder zoiets als met volle geweld wakker geschud worden. Ik werd overvallen met geheel nieuwe inspiratie.
In de meest donkere periode van het jaar voelde ik de noodzaak om met kleur, textuur en humor te spelen. Ik maak vrije associaties op random beelden van het internet en 2de hands kaders. Als een object trouvé laat ik de afgedankte kaders tot me spreken. Welke sfeer brengen ze? Welke kleur kan er goed bij werken? Ik laat me ook inspireren door een zekere cabinet sfeer van sommige interieurs of door de meer behaaglijke decoratieve kant van abstracte kunst.
En toch, ... Op een geheel ongecontroleerde manier komt mijn nog steeds aanwezige human interest naar boven. Zoals we bij onze grootouders spreuken aan de muur konden vinden, krijgen mijn werken een streepje tekst. Een tekst die me gaandeweg tijdens het proces opkomt. Een tekst die bij sommigen een glimlach van herkenning kunnen tevoorschijn brengen.

Als laatste wil ik het volgende nog delen.
Ik weet niet of ik geloof in een hiernamaals of reïncarnatie. Ik weet niet of ik tekens kan ontvangen van mijn lieve dochter Manon Haegeman. Maar ik besefte en herinnerde me pas nadat ik enkele van deze werken had gemaakt dat Manon me verteld had dat mocht zij kunstenaar zijn ze dit soort werken zou maken. Zelf ervaar ik bij het maken van deze werken veel plezier voor het spel. En dat bezorgd me vreugde en troost.