Met ongenuanceerde hokjes, leuzes en verhalen probeert de mens de wereld beter bevatbaar te maken. Een fascinerde fenomeen dat Lieselot met gulzige ogen observeert, ook bij zichzelf. Met haar kleur- en fantasierijke werken lijkt ze hier op het eerst zicht zelfs aan mee te doen. Maar achter die schijnbare eenvoud stelt ze maatschappelijke vooronderstellingen en verwachtingen in vraag en laat ze vooral de eeuwig zoekende mens zien.