Met grote grove borstels tekent en schildert Dorien zichzelf helemaal los van de wereld, in haar eigen universum van denken en voelen. Het gaat om expressie, los van verwachtingen van buitenaf.
De aanzet tot een werk kan een achtergelaten gebruiksvoorwerp zijn: een oud tapijt, een stuk karton of een tafeldoek met sporen van vergeten mensenhistories. Ze worden zo een symbolische ondergrond over nostalgie versus het weggooien van een verleden, het ‘ontwaarden’ van materiële spullen versus overconsumptie.
Andere onderwerpen en thema’s dienen zich aan vanuit de wereld in de vorm van verhalen en beelden. Ze filtert daaruit het diepmenselijke en schildert vanuit dat gevoel.