Onder het dak van mijn thuis huist een atelier waar kamerplanten, schilderijen en verf domineren. Een ruimte die steeds meer vorm en vulling krijgt. Een vloer die steeds meer sporen toont. Een groep werken die steeds groter wordt en mijn verhaal vertelt.
Op het eerste gezicht kunnen de schilderijen van Hilde Goossens de beschouwer treffen als vluchtige, schetsmatige en tachistische composities: een wereld van verf, vlek, geste en beweging, kordaat over het beeldvlak geborsteld in een vaal verzadigd kleurenpalet van warme, monotone blauwgrijze, okerbruine en mosgroene tinten. Deze gebroken kleuren wedijveren met uitgespaarde witten en grijzen, waardoor een ritmisch spel van visuele concentraties ontstaat.
De anonieme mens in de massa. Vluchtigheid en rust staan theatraal tegenover elkaar als twee schalkse ruiters. Gefascineerd door de huidige beeldcultuur herschikt zij deze prikkels tot beelden tussen het doodgewone, het bevreemdende, het ondraaglijke en het onmogelijke.
