Eén van Stephanie Gildemyn's inspiratiebronnen is de mythologie.
Zo gaat ze aan de slag rond de mythe van Sisyphus.
Hij was de koning van Korinthe in het oude Griekenland. Hij was een sluwe man, en kende ook ten opzichte van de goden geen grenzen. Hij was de goden te slim af en wist telkens aan hen te ontsnappen. Daardoor verergerde hij zijn uiteindelijke straf. Die luidde dat hij tot het einde der tijden in de Tartaros een zware steen tegen een berg moest duwen. Eenmaal het gevaarte boven is, rolt deze opnieuw naar beneden en moet hij opnieuw beginnen. De goden hadden met enige reden bedacht dat er geen verschrikkelijker straf is dan arbeid uit te oefenen zonder hoop.

Homerus (+- 750 v.Chr.) beschreef het verhaal van Sisyphus voor het eerst.
Daarna komt de mythe in de kunst- en literatuurgeschiedenis nog regelmatig voor. Op historische schilderijen wordt Sisyphus doorgaans afgebeeld tijdens zijn zware fysieke inspanning. Hij baant zich zwetend en torsend met zijn steen een weg de berg op.

In 1942 had de schrijver Albert Camus in zijn “Mythe de Sisyphe. Essai sur l’absurde“ echter als eerste (en enige?) aandacht voor de afdaling van Sisyphus.

Deze afdaling is waar Stephanie Gildemyn zich in deze reeks op toespitst.

Op het eerste zicht lijkt de afdaling zonder fysieke inspanning te gebeuren. Toch torst Sisyphus tijdens zijn terugkerende tocht een zwaarte met zich mee: inzicht in zijn situatie, en een besef van het absurde. Dit is een mentaal gewicht die zijn weerga niet kent.

Is de afdaling van Sisyphus daardoor zwaarder dan het gedweëe en gehoorzame verrichten van arbeid?

Ervaren wij ook deze zwaarte in onze persoonlijke levens?
Tijdens en na onze werkuren? In onze huiskamers?
Hoe zwaar is het om contemplatief te zijn?

in 2019 startte ze met een reeks van 20 tekeningen en prints. In 2020 volgden nog nieuwe werken en schilderijen.
in 2021 werkt ze aan een reeks van 12 grote doeken, waarop ze Sisyphus als landschap schildert.