Vicky Lema

Ik tast de relatie die ik nog heb met de natuur af. Geïsoleerde plekken met een ondefinieerbare sfeer fascineren me en vormen de inspiratiebron voor mijn tekeningen en schilderijen. Het onopvallende landschap of haar fragment roept persoonlijke vragen op. Met mijn mentale databank van plaatsen, zelfgemaakte foto’s of gevonden beeldmateriaal transformeer ik beelden op een collageachtige manier waarbij ik mijmer om de zin van mijn bestaan. Ik onderzoek mijn aandacht voor de natuur en mijn fascinerende blik erheen. Het is een ander type aandacht. Het is de natuur die mij een venster biedt naar mijn eigen gedachten. Ik heb een gefragmenteerd brein. Mijn gedachten spreek ik luidop in mijn hoofd terwijl het beeld erbij ontstaat. Alsof alle aandacht zich met mijn gedachten bezig houdt en zo de mogelijkheid schept om afgeleid op het doek of papier te creëren. Er is meer afleiding dan alleen maar mijn gedachten, er is de muziek in het atelier, mijn lichaamsbewustzijn en verlangens die me overvallen. Al deze invloeden zorgen ervoor dat het beeld heimelijk ontstaat tegenover wat er achter het penseel of kunstenaarschap zich afspeelt, het mens zijn; het denken, ik als filosoof. Het net gecreëerde kunstwerk wordt op deze manier tegelijkertijd cryptisch en kleurrijk raadselachtig.